12 jan Help! Ik verdrink!

Dat is even schrikken als je zo’n titel leest! Dat was ook min of meer de bedoeling. Een titel waarvan ik weet dat men nieuwsgierig wordt om deze blog te lezen. Is er iemand verdronken in het zwembad? Nee, gelukkig niet. We hadden gisteren een hele interessante bijeenkomst van het zwemmend redden. Dit doen we 3x per jaar om onze vaardigheden in het water op peil te houden, maar ook om de theorie eromheen weer bij te spijkeren. Dit keer over hoe iemand nu verdrinkt. En daar zit het hem in dat ik dit allemaal schrijf: dit hoort iedereen te weten! Lees dus vooral verder om een stukje bewustzijn te krijgen.
Nog steeds is er namelijk veel te weinig bekend over verdrinkingen en hoe dat in zijn werk gaat. Natuurlijk hebben we allemaal wel eens Baywatch gezien, of andere programma’s op tv waarbij mensen aan het verdrinken zijn. Wat je dan ziet zijn acteurs die heel hard “Help” roepen en druk zwaaien met de armen hoog boven water om de aandacht te trekken. Helaas gaat deze vlieger in het echt niet op. Was dat maar zo, dat maakte ons vak een stuk gemakkelijker namelijk.
Sinds mijn blog over “sorry namens de toezichthouders” en de afgelopen vakantie weer veelvuldig toezicht houden, verbaas ik me nog steeds over de onwetendheid wat betreft de veiligheid van kinderen in en rond het zwembad van veel mensen. Hopelijk dat ik door middel van dit schrijven veel mensen kan bereiken om Nederland een stukje “zwemveiliger”, maar misschien nog wel beter, “zwem-bewuster” te maken.
Hoe ziet een verdrinking er nu uit? 
Instinctief neemt je lichaam bij verdrinking bepaalde houdingen aan. Men noemt dat “the instinctive drowning respons” en die draait om 5 principes:

1. Tenzij in uitzonderlijke gevallen, zijn verdrinkende mensen fysiek niet in staat om om hulp te roepen. Het ademhalingssysteem is ontworpen om te ademen, spraak is daaraan ondergeschikt. Wie aan het verdrinken is, heeft geen zuurstof en kan dus niet schreeuwen of andere geluiden maken.
2. Verdrinkende mensen zinken steeds weg onder en komen weer boven het wateroppervlak, maar hun mond is niet lang genoeg boven water om uit te ademen, in te ademen en te roepen. Ze ademen wel snel uit en in als ze eventjes boven water komen terwijl hun mond weer onder water zakt.
3. Wie aan het verdrinken is, kan niet zwaaien om hulp. Instinctief dwingt hun lichaam hen de armen horizontaal te spreiden en te duwen op het wateroppervlak in een poging hun mond boven het wateroppervlak te krijgen.
4. De instinctieve respons maakt ook dat verdrinkende mensen geen vrije controle hebben over hun ledematen, wat betekent dat verdrinkende mensen niet kunnen “stoppen” met verdrinken door iets vast te grijpen of de aandacht te trekken.
5. Tijdens het verdrinken blijven mensen “rechtop” in het water, zonder te kunnen watertrappelen. Zonder hulp moeten ze zich gewonnen geven na 20 tot 60 seconden geworstel aan het wateroppervlak.
   

Dit betekent niet dat iemand die schreeuwt om hulp niet ook écht in gevaar is. Deze “waterstress” vindt plaats voor het feitelijke verdrinken, maar komt niet bij iedereen voor en duurt vaak ook niet lang genoeg om in een drukke omgeving echt op te vallen. Deze mensen hebben nog enkele momenten om zichzelf in veiligheid te brengen.
Als je dit leest, moet je je vooral even beseffen hoe snel dat een verdrinking dus gebeurd kan zijn. Het is even niet opletten en voordat je het weet ligt je kind onder water.  Vandaar dat verdrinken één van de belangrijkste doodsoorzaken is bij kinderen, terwijl ouders soms nog geen 25 meter uit de buurt zijn. Let dus ten alle tijden op je kinderen! We kunnen dit niet vaak genoeg zeggen.
Signalen van een verdrinking:

• Het hoofd laag in het water, de mond ter hoogte van het wateroppervlak.
• Het hoofd leunt naar achter met de mond open.
• De ogen staan afwezig en kunnen niet focussen of zijn gesloten.
• Het haar valt over het voorhoofd of de ogen.
• Verticale positie, waarbij de benen niet worden gebruikt.
• Hyperventileren of naar adem happen.
• Proberen te zwemmen maar geen vorderingen maken.
• Proberen op de rug te rollen.
• Lijken alsof ze een ladder beklimmen.

In onderstaand filmpje kun je nog eens de stappen zien die hierboven benoemd zijn. Het is een animatie en niet iemand die echt verdrinkt.

Verder heb ik nog een filmpje dat zeer de moeite waard is om te bekijken. In dit filmpje zie je drie verschillende verhalen.

1. Een kind dat tijdens het recreatief zwemmen aan het verdrinken is.
2. Twee kinderen die geleerd hebben wat er met je gebeurt als je verdrinkt. Zij “spelen” dit na tijdens een potje waterpolo. Op dat moment zitten veel ouders langs de badrand, maar zij hebben niet in de gaten dat er twee kinderen aan het verdrinken zijn. Bizar om te zien.
3. Een jongen die verdronken is, maar het wel heeft overleefd probeert zijn verhaal te vertellen. Aangezien hij lange tijd onder water heeft gelegen tijdens zijn verdrinking in de achtertuin van een vriend, heeft hij een hersenbeschadiging opgelopen.

Het mooiste van dit filmpje vind ik eigenlijk één van de eerste zinnen van de presentatoren. Ze zenden dit uit vanwege een Public Awareness Campaign, oftewel: bewustmakingscampagne! Mijn grote doel is dat we dit ook in Nederland kunnen realiseren. Een campagne om mensen nog meer bewust te maken van de gevaren van water. We zeggen allemaal wel dat wij in Nederland zijn geboren en dat we de gevaren van het water kennen, maar geloof mij, veel mensen weten dit dus niet! Als ik in de vakantie toch met de regelmaat van de klok mensen moet uitleggen waarom kinderen zonder zwemvaardigheid niet in het diepe bad mogen zwemmen, ze een zwemvest of vleugels moeten dragen, kleine kinderen bij de badrand weg moet halen omdat de ouders even de aandacht er niet bij hebben, enz, dan ben ik van mening dat we ergens nog steeds een plank mis slaan.En dan heb ik het nog geeneens over onze allochtonen medebewoners, die helemaal niet met water op zijn gegroeid. Ik denk dat er nog werk aan de winkel is. Ondanks dat we gelukkig in Nederland wel allemaal het besef hebben dat kinderen zo snel mogelijk een zwemdiploma moeten behalen. Vanaf daar gaat het goed, maar die jaren ervoor zijn vaak de gevaarlijkste jaren.
Hopelijk dat ik met deze blog weer een stapje verder ben met het bewust maken. Hieronder nog de video. Ik zou het heel fijn vinden als iedereen deze blog gaat delen om heel veel mensen op deze manier te bereiken. Voor een ieder die dit gaat doen: super bedankt!