28 mrt Hoe overleef ik een congres

Dit was de titel het Zwembadbranche Congres van afgelopen woensdag. Als ik dan om 07.30 uur in Apeldoorn (!) het congrescentrum binnenloop en dit als eerste zie op mijn programma boekje, verschijnt er automatisch een glimlach op mijn gezicht.

Milo Berlijn.

Na een welverdiend ochtendbroodje (als je om 05.00 uur uit je bed bent, heb je al wel ontbeten, maar in mijn geval heb ik dan om 07.30 uur weer honger) veranderde bij de eerste spreker mijn glimlach in een schaterlach. Milo Berlijn, gastvrijheidsgoeroe, maakte er een bijzonder leerzame, humoristische show van. Hij had zelf in de vroege ochtend al de koffie voor de gasten staan schenken en wist feilloos nog een aantal mensen aan te spreken wat ze die ochtend gedronken hadden en vooral hoe hun blik was ten opzichte van hem. Zijn motto: als ik aardig ben voor de gast, is de gast aardig voor mij, heb ik meer plezier in mijn werk en beleeft de gast meer plezier in zijn verblijf. Hierbij moet je dan ook nog een dosis zelfspot en humor denken en je hebt een perfectie opening van je congres in de vroege ochtend. De hele zaal lag meerdere keren in een deuk.

Wat is me bij gebleven van deze spreker? Kijk alle gasten die binnen komen recht in de ogen en begroet ze vriendelijk. Je haalt op deze manier iemand uit zijn isolement en bent ze al een stap voor! Maar ook dat je met humor heel veel op kunt lossen en dat we op die manier ook de “vervelende” klanten daar krijgen waar wij ze willen hebben. Het plezier op de werkvloer bij jezelf en je collega’s zal dan ook verbeteren, waardoor je een win-win situatie creëert.

Workshops.

Vervolgens stonden er 2 workshop rondes op het programma. Ik ben eerst naar de workshop “breinvoorkeuren” geweest en vervolgens naar “zelfsturende organisaties: een hype of duurzame oplossing”. De eerste workshop was voor mij bekende kost, omdat deze heel veel leek op de kleurenrcirkel van Karl Jung waarin de diverse karaktereigenschappen worden uitgelegd. Daarna werd me heel duidelijk dat de hype “zelfsturende teams” veel meer inhoudt dan wat je van te voren gedacht zou hebben. Het klinkt allemaal leuk dat teams zichzelf sturen, maar het is ook heel belangrijk dat er van te voren goede kaders neergezet worden en dan nog is het maar de vraag of zo’n team het uiteindelijk op de juiste manier op gaat pakken. De ervaring van de spreekster leerde dat het in het begin vooral veel “chaos” was binnen de teams. Een aantal teams binnen hun bedrijf werkt nog zelfsturend, maar een aantal zijn er ook mee gestopt.

Lammert Kamphuis.

Nog voor de lunchpauze werden we getrakteerd op een lezing van Lammert Kamphuis, filosoof. Van te voren had ik nooit bedacht dat de filosofie zo ontzettend veel raakvlakken heeft met een zwembad. Wat hij vooral goed deed was heel de zaal bij zijn verhaal betrekken en ons ook aan het werk zetten met de buurman/vrouw. Ik houd wel van interactieve lezingen. Deze waren ook nog eens zeer leerzaam en gericht op drie peilers die drie dagen in de week vertegenwoordigden. Op maandag kregen we te horen dat we meer spel in het leven moesten brengen. Als kind leerde je alles spelenderwijs en hoe jammer is het dat we dat als volwassenen eigenlijk niet meer doen, op deze manier zou je zelfs saaie bijeenkomsten weer levendig kunnen maken. Bijvoorbeeld door met elkaar af te spreken dat je bepaalde woorden het komende uur niet mag zeggen…

Op woensdag gingen we kijken of we op de zwemvloer iets wat wij als vanzelfsprekendheid zien op kunnen vatten als een probleem. Dit om je creatieve brein te prikkelen en ontwikkelen. Wat is bij ons vanzelfsprekend en wat zouden we daar als alternatief voor kunnen bedenken. Dat zet je inderdaad heel goed aan het denken!

Op vrijdag moesten we onze stress-factor loslaten. Waarom maken we ons over het volgende druk: we nodigen 20 mensen uit voor een feestje en er komen er uiteindelijk maar 7. Dan zijn we geneigd om ons druk te maken over degenen die er niet zijn i.p.v. lol te maken met de 7 die er wel zijn. Klopt hè?! Spreuk van de dag: alles is veel voor wie niet veel verwacht. Die staat in mijn geheugen gegrift.

Maarten van der Weijden.

Gelukkig was het tijd voor een welverdiende lunch, die ook nog eens super goed verzorgd was. We hebben qua eten en drinken in ieder geval niets te klagen gehad. Met een volle maag op naar de laatste spreker: Maarten van der Weijden!

Ik kan over zijn verhaal wel 5 pagina’s vol schrijven. Wat een geweldige man is het toch. Hij vertelde zijn verhaal over de Elfstedentocht met steeds flash-backs naar zijn leven en wat hij allemaal al mee had gemaakt. Van een jongetje van 10 jaar die ’s-morgens vroeg in de auto naast zijn zusje naar het zwembad reed, naar het moment waarop leukemie werd vastgesteld, vervolgens naar zijn gouden Olympische race en weer terug naar de Elfstedentocht. Hij deed dit het op zo’n manier dat iedereen geboeid aan zijn lippen hing. Op de juiste momenten stiltes (op het moment dat de diagnose kanker werd gesteld lag hij op een tafel en hield 10 seconden zijn mond, waardoor er bij mij een brok in mijn keel ontstond) en op de juiste momenten ook humor erin.

Wat ik altijd super gaaf vind om te horen is hoe een topsporter zich voorbereidt richting de Olympische Spelen. Wat ze er allemaal voor doen, maar vooral ook voor laten. Hoe wij Nederlanders toch altijd weer goed out of the box kunnen denken, om iemand die eigenlijk niet de snelste van de wereld is, toch een gouden medaille te kunnen laten winnen.

Kortom: het was een zeer geslaagde dag. Veel mee gekregen wat bruikbaar is in ons eigen bedrijf. Weer veel bekenden en ook onbekenden gesproken en met veel indrukken dus weer huiswaarts gereden. Susanne en Raymond super bedankt voor deze uitstekend verzorgde dag.