Daar gaan we dan, voor de eerste keer zwemmen alle kinderen in City Sport Veldhoven, een hele verandering natuurlijk. Voor ons is het al vrij normaal, omdat wij heel de opbouw mee hebben gemaakt. Nu gaan de kinderen naar een ander bad waar ze nog nooit zijn geweest. Het is al een andere route ernaartoe, en vervolgens worden ze vanwege de Corona maatregelen bij binnenkomst ook nog eens via het wedstrijdbad gestuurd in plaats van naar de kleedkamers, en dat bad is voor sommigen echt wel heel groot als je daar nog nooit bent geweest!

In mijn eerste les zaten een aantal kinderen er dan ook wat onzeker en angstig bij. Ik vroeg ze wat er aan de hand was, waarop ze antwoorden: “dit bad is wel heel erg groot, ik vind het spannend om er zo in te springen”. Super goed natuurlijk dat ze dat aangeven, dus ik probeerde ze met een grapje gerust te stellen: “weet je wat we gedaan hebben in dit bad? We hebben het water droog gemaakt!” Ze snapten natuurlijk ook wel dat dat niet kon en moesten ook gelijk lachen. Het ijs was gebroken en ze begrepen dat het water hetzelfde was gebleven. Soms moet je gewoon even naar de overeenkomsten kijken in plaats van naar de verschillen.

Over verschillen gesproken. De week erop kreeg ik een nieuw jongetje in de groep erbij. Hij kwam van een andere dag en ging nu voortaan bij mij zwemmen. Het was een grote stoere jongen en hij was ook wat luidruchtiger dan de rest. Ik had al snel gezien waar dit door kwam. Ook hij was onzeker en wat angstig in het water. De kinderen hierboven reageerden heel terughoudend en het huilen stond hen nader dan het lachen. Bij deze jongen was het juist omgekeerd. Juist door zijn gepraat en drukke gedrag probeerde hij zichzelf over deze onzekerheid heen te zetten. Ik heb hem heel even geholpen met wat technieken en hem verder zelf laten ontdekken hoe ver hij kon gaan. Sommige kinderen hebben gewoon soms die ruimte nodig om de onzekerheid om te zetten in vertrouwen in het eigen kunnen. Door de kaders aan te geven kon hij het op zijn eigen manier doen. Door even te helpen ging hij daar dan ook mee aan de gang en op het einde kon hij de bewegingen al bijna zelf goed doen. Soms is wat ruimte geven in zo’n situatie de beste oplossing.

We hebben in ons leven allemaal te maken met onzekerheden en hier reageren we allemaal anders op. Kijk alleen maar eens om je heen wat er op dit moment allemaal aan de hand is. De meeste acties en reacties zijn volgens mij (maar ik kan het ook mis hebben) gestoeld op een stuk onzekerheid, omdat je je niet meer veilig voelt en wellicht het vertrouwen kwijt bent geraakt, wat je voor de pandemie nog wel had. Misschien moeten wij elkaar ook weer wat meer ruimte gunnen en kijken naar de overeenkomsten in plaats van naar de verschillen …