“Als ik in bed lig droom ik over school”. Dit vertelt een kind (laat ik hem even Adam noemen) tegen mij als hij op zijn rug ligt. Hij wilde namelijk niet zelf op zijn rug gaan liggen. Bij de vraag waar hij dan bang voor is, kreeg een zekere “nergens voor” terug, maar ik zag de angst in zijn ogen staan. Zijn antwoord was in dit geval een beetje grootspraak.

Om die reden besloot ik hem even bij mij te pakken en samen het op de rug drijven te oefenen. Ik heb hem eerst neergelegd en gezegd dat hij zijn buik omhoog moest doen. Dit gaf al veel spanning, maar uiteindelijk vertrouwde hij mij en kwam zijn buik omhoog en stond hij zichzelf toe om zijn oren in het water te leggen. Ik stond bewust achter hem te praten, zodat als hij mij aankeek wel zijn hoofd naar achter in het water moest leggen. Een truc die alle zwemonderwijzers gebruiken.

Na een minuut was ik zover dat hij op mijn onderarm lag en dat ik mijn andere hand los kon laten. Ik begon met hem een praatje om te kijken of hij zich wat kon ontspannen. Ik stelde voor dat hij net deed alsof hij in bed lag en toen kwam het gesprek al snel op gang over dromen. Hij droomt over school dus! “Ja”, zei hij “dan beleef ik mijn dag gewoon nog een keertje opnieuw, alleen dan met mijn ogen dicht. Maar ik heb ook wel eens nachtmerries hoor!” Ik was uiteraard benieuwd waar die dan over zouden gaan. Zou dat dan over de zwemles gaan? Gelukkig niet, want toen ik ernaar vroeg zei hij: “dan zie ik een heel eng zwart beest!” Om gauw even van onderwerp te veranderen vroeg ik of hij dan vanavond van de zwemles zou gaan dromen. “Ja, dat denk ik wel”.

Ondertussen was er steeds meer ontspanning in zijn lichaam gekomen en lag hij prima te drijven, nog steeds op 1 arm van mij. “Jouw arm voelt wel lekker als een kussentje” zei hij vervolgens. Ik moest hier natuurlijk wel om lachen, maar besefte ook dat dit dus zijn vertrouwenspunt was. Ik vertelde hem dat hij het heel goed deed en dat er dus helemaal niets gebeurt als hij ontspannen op zijn rug in het water gaat liggen. “Mag ik jouw kussentje even weghalen?” Adam reageerde gedecideerd “Ja hoor, doe maar”. Ik haalde mijn arm langzaam weg en nog geen seconde later stond hij weer rechtop in het water. Hahaha, geweldig! Ik dacht dat hij nog wel even zou blijven liggen, maar ik denk dat hij zoiets had van “dan kan ik omhoog en ben ik van dat drijven op mijn rug af”.

Het waren een paar bijzondere minuten met Adam waarin we lekker gekletst hebben en hij zich ontspannen heeft gevoeld in het water. Nu nog met behulp van mijn arm, maar ik verwacht dat dit straks zeker zonder mijn arm mogelijk is. Hij heeft ervaren dat er niets gebeurt als hij op zijn rug gaat liggen. Een heerlijk moment voor zowel hem als mij.

P.s.: ondertussen waren de andere kinderen met een oefening bezig die ze zelfstandig uit konden voeren en hield ik ook hen uiteraard goed in de gaten. 😉