“Hmmm, ik zie dat ik een onbekende naam op mijn lijst heb staan, maar ik zie haar nog niet.” Na nog een paar keer haar naam te hebben geroepen ben ik met mijn groep naar het zwembad gelopen. Het was ondertussen al tijd om met de les te gaan beginnen.

Tijdens mijn inleiding kwam er een moeder met een kind vanuit het andere zwembad naar ons toe gelopen. “Ah, jij bent vast Susan!” zei ik. Dat klopte, het kind stond dus per ongeluk bij het verkeerde bad. Ze had namelijk de afgelopen weken bij een andere instructeur in dat bad gezwommen en dacht dat ik daar ook les gaf. “Spring maar snel het water in, dan zal ik je uitleggen wat we aan het doen zijn”. Zo gezegd zo gedaan zou je verwachten.

Het snel in het water springen, werd rustig zittend vanaf de kant het water ingaan. Twee angstige ogen keken mij aan en ze durfde de kant niet los te laten om gelijk naar mij toe te zwemmen. Ik liep dus vlug naar haar toe om haar een hand aan te geven en al snel klaarde het gezicht op.
Zij stroomde in bij mijn beginnersgroepje wat nu aan het derde lesblok bezig is (de 15^e zwemles). Ook zij kwam vanuit een groep die pas bij de 15^e les was. Dat zijn natuurlijk nog niet zo heel veel lessen, maar mijn groepje is in die korte tijd wel al erg gewend aan elkaar en de meesten zijn al super watergewend. Dan komt daar ineens een ander kind bij, wat toch wel even wennen is. Niet alleen voor de groep, maar ook voor Susan en voor mij!

Om Susan op haar gemak te stellen heb ik haar bij de eerste oefening bij mij gehouden. Zo kon ik al snel zien wat ze allemaal al beheerste en durfde en voor haar was het fijn dat er iemand in de buurt was die haar kon helpen. Ik heb daar bewust nog een kind bij gezet dat ook nog niet geheel watergewend was, waardoor ze zich al iets minder onzeker begon te voelen. De druktemakers waren aan de andere kant een andere oefening aan het doen, zodat we ons volledig op onze oefening konden richten zonder al teveel gestoord te worden. Ik moest wel even goed opletten op het moment dat we van oefenvorm gingen wisselen. Gelukkig had ze ondertussen al weer wat zelfvertrouwen opgebouwd en kon ze de andere oefening zonder mijn hulp uitvoeren.

Bij een groepsdynamiek gaat het vaak ook om een stukje veiligheid en vertrouwen. De kinderen van mijn groep hadden in die 15 lessen elkaar natuurlijk al heel goed leren kennen. Ze weten snel genoeg met wie ze het goed kunnen vinden en bij wie ze beter een beetje afstand kunnen houden. Er heerst altijd een goede sfeer en iedereen mag  zeggen wat hij wil. Voor een nieuweling is het dan weer even aftasten hoe zij in de groep gaat vallen. Ik kan je vertellen dat we op het einde van de les weer eenzelfde sfeer hadden als aan het begin, het gaat met Susan dus helemaal goed komen in onze gezellige groep. Mooi om te zien hoe snel zoiets kan gaan.