Terwijl ik de zwemzaal op loop, hoor ik een kind huilen. Ik moet even goed zoeken in het water welk kind er nu precies huilt. Het is zaterdagochtend en een collega van mij is bezig met een baby/peuter les. Terwijl ik mijn materiaal aan de kant leg, blijft het kind nog steeds (jammerend) huilen. De vader staat een stukje van hem af en moedigt hem aan om naar hem toe te zwemmen. Hij ligt dus alleen (met een zwemvest aan uiteraard) in het water. Hij wilde klaarblijkelijk niet losgelaten worden, maar vader hield netjes vol. Terwijl het kind jammerend naar hem toe zwom stapte hij weer een stukje achteruit en motiveerde zijn kind wat verder te zwemmen.

De vader bleef rustig en beheerst tegen zijn kind praten. Ik gaf hem ondertussen even een compliment dat hij dat op een zeer verantwoorde en goede manier deed. Uiteraard ook dat ik het knap vond dat hij volhield, ondanks dat zijn kind aan het jammeren was. Hij trok zich daar niets van aan. Het gevolg was dat zijn kind inderdaad naar hem toe zwom en dat hij daarvoor beloond werd door hem een compliment en een knuffel te geven. Vader liet hem weer los en herhaalde hetzelfde.

Dit klinkt allemaal heel gemakkelijk, maar dit is zo ontzettend moeilijk! Ik kwam daar in mijn eigen lessen ook weer achter. Het is niet voor niets dat ik de vader een compliment gaf, want ik zie het zo vaak anders gaan.
Tijdens mijn les zat een meisje van rond de 4 jaar als een aapje aan moeder vastgeplakt. Moeder deed ook niet erg haar best om haar los te krijgen en al plakkend werd aan de les mee gedaan, terwijl ik toch aan de ouders vroeg om de kinderen zo veel mogelijk alleen te laten zwemmen (ook nog steeds met een zwemvest aan trouwens). Bij de kinderen die dat nog niet gewend waren vroeg ik om ze zo min mogelijk te begeleiden. Dat houdt in dat je kind zelf probeert vooruit te komen en dat je als ouder daar waar nodig is nog helpt en begeleidt. Dat is bij de een nog een handje vasthouden, bij de ander nog een handje helpen onder de buik of het zwemvestje vasthouden, zodat je kind boven water blijft.

Bij deze moeder bleek dat toch heel erg lastig. Nadat ik het nog een keer uit had gelegd dat haar kind toch echt in een lighouding moest gaan liggen om de opdracht goed uit te voeren, bleef het kind nog steeds vastgeklampt aan moeder hangen. Aan de andere kant was een opa ook hard bezig om zijn kleinkind “los te wrikken” van zijn lichaam. Hem lukte het met wat doorzettingsvermogen wel en aan het einde van de les was zijn kleinkind zelfs zover gekomen dat hij al bellen aan het blazen was in het water, terwijl hij liggend in het water spetterde met zijn voeten.

Helaas is het me deze les niet gelukt om de moeder van het meisje ervan te overtuigen dat zij het kind ook teveel vasthield en echt los moest gaan laten. Tja, het valt soms niet mee als moeder zijnde om je kind “los te laten”, zodat het echt sprongen kan gaan maken. Volgende week gaan we geduldig een nieuwe poging wagen.