Vroeg in de ochtend, vaak nog voor het ochtendgloren (zeker in de winter), haalt hij het alarm van de deur af en gaat op zijn gemak beginnen. Als eerste wordt er bekeken of er geen storingen zijn in de machinekamer die snel opgelost moeten worden. Als dat is gebeurd pakt hij de schrobzuigmachine en zorgt hij er eigenhandig voor dat alle perrons van de zwembaden heel de week schoon en fris zijn.

We hebben het hier over onze stille kracht, soms letterlijk en figuurlijk. Hij gebruikt geen social media, wil dus ook niet met zijn naam of gezicht in deze column terecht komen. Uiteraard weten degenen die hem kennen dat het over hem gaat, maar voor alle anderen blijft hij onze “stille kracht”.

Hij is in 1997 bij het zwembad begonnen, toen nog een gemeente bad, dus als gemeente ambtenaar aan de slag gegaan als “assistent”. Dit hield in dat hij samen met 4 anderen elke dag het zwembad opende, de deur in de avond op slot deed, de schoonmaak deed en ze onderhielden alle technische machines. Ze waren dus de soort “conciërges” van het zwembad en konden ook ongeveer alles maken wat er kapot ging in het zwembad. De diensten waren toen nog onregelmatig, met vroege ochtenden, late avonden en weekenddiensten.

In het jaar 2000 werd het zwembad een stichting en viel het niet meer onder de gemeente. Niet lang na deze transitie bleven er nog maar 2 ‘assistenten’ over en werd de functie meer gericht op de technische kant van het zwembad, de machines in de machinekamer voornamelijk. De roosters werden hierop aangepast en dit hield in dat er minder onregelmatig werd gewerkt. Onze stille kracht is nu nog als enige van de oude garde over.

De overgang een paar jaar geleden naar het nieuwe zwembad hield ook in dat we andere machines kregen. Onze stille kracht heeft een visuele handicap, dus zijn vaste routes werden overhoop gehaald. Hij moest weer opnieuw leren waar alles stond en hoe de nieuwe machines in elkaar zitten en werken. Het “blinde” vertrouwen was even weg, maar al snel had hij alles helemaal onder controle. Zo goed, dat zelfs het bedrijf die de machines heeft geleverd en ook het onderhoud verzorgt nog van hem kan leren! Zonder gezeur en gemopper, onze stille kracht hoor je maar amper klagen. Het is wel een hele ontdekkingsreis geweest, zoals hij het zelf omschrijft, waarbij we nog steeds zaken tegenkomen die wat anders werken dan voorheen. Dat blijf je natuurlijk een paar jaar houden met een nieuw gebouw.

De waterkwaliteit is in ieder geval helemaal in orde volgens de nieuwe omgevingswet, mede dankzij hem. Nog even en dan gaat ook deze ‘assistent’ met pensioen (hij is nu 61 jaar). Wij hebben hier nu al zorgen over, terwijl hij zelf aan het bekijken is of hij eventueel rond zijn 65^e al kan gaan stoppen. Gelukkig hebben we nog een paar jaar te gaan. 😉