Een aantal weken geleden alweer mocht ik de woensdagavond van een collega overnemen die een welverdiende vakantie had. Hij begint altijd om 19.30 uur en werkt dan tot 23.00 uur. Dit terwijl hij al een hele dag heeft gewerkt bij een ander bedrijf waar hij een vaste baan heeft. Hij doet dit dus als hobby erbij. Buiten dit verhaal om, wil ik toch even kwijt dat ik het enorm waardeer dat hij dit doet. Na deze avond invallen weet ik ook waarom hij dit doet overigens.

Frisse tegenzin
Daar ging ik dan, met toch wel een beetje frisse tegenzin, op die woensdag aan het werk. Aangezien de receptioniste ook nog met vakantie was, heb ik eerst wat mensen van de aquamove binnen gelaten, en tussendoor het één en ander gepoetst en wat probleempjes opgelost. Waar ik eigenlijk een beetje tegenop zag waren de volwassen zwemlessen die nog op een laat tijdstip gegeven worden. Nu ben ik een ochtendmens, dus na 21.00 uur nog lesgeven is lastig in mijn systeem. Zoals jullie weten heb ik totaal geen probleem met lesgeven, ik vind dat altijd leuk om te doen (beter dan poetsen…), maar volwassen zwemmen geef ik bijna nooit. Benieuwd wat de avond me ging brengen.

De les.
Om 20.50 uur heb ik de mensen opgehaald en deze keer waren er 7 die voor de eerste keer kwamen en 2 die al wat gevorderd waren. De vrolijkheid kwam me trouwens in de gang al tegemoet. Druk pratend (waarschijnlijk ook van de zenuwen) stond iedereen netjes op mij te wachten. Een gemêleerd gezelschap van mannen en vrouwen. Half Nederlands en half Engels pratend. Ik werd zelf ook al aangestoken door de vrolijkheid en vergat al snel dat het al laat in de avond was.
Tijdens de zwemles heb ik enorm genoten van deze mensen! Waar ik tegen op zag, schoot al heel snel om in een stuk dankbaarheid, enthousiasme, plezier en vrolijkheid. Stapje voor stapje gingen de beginnelingen door het water om vervolgens toch steeds meer te doen en te durven. We hadden al snel een kampioen in zinken (een vrij grote, maar ook zeer gespierde kerel) en een kampioen drijven (jullie raden het al, een wat kleinere en gezette man). De dynamiek in de groep was zeer aanstekelijk en aan het einde van de les konden ze echt al heel veel. We hebben nog even een uitdaging gedaan tussen de mannen en vrouwen, waardoor ze nog meer durfden, want ze wilden niet voor elkaar onder doen natuurlijk.

Dankbaarheid.
Het mooiste wat mij deze les bij is gebleven is de ongelooflijke dankbaarheid van deze mensen. Wat voor ons gewoon en normaal is, is voor hen niet het geval. Wij groeien op in een cultuur waarbij je al jong je diploma haalt. Zij beginnen pas op een late leeftijd. Ze zijn ontzettend beleefd, denken met je mee (ik heb namelijk al snel de les geheel in het Engels gehouden, want dat verstond iedereen), stellen vragen waarom we iets doen, staan versteld dat ze het na wat aanwijzingen zelf ook kunnen doen en bedanken je wel 10x voor de aanwijzingen die je geeft. Wat ik dan ook besef: wat kunnen wij hier dan nog veel van leren…
Toen ik een paar weken later op woensdag weer op de zwemzaal was en zij het water instapten, kreeg ik van iedereen ook weer een zeer vriendelijke glimlach, uitbundig gezwaai en een blik van herkenning. Wat ontzettend leuk. De kampioen zinken kon ondertussen drijven en de kampioen drijven kon al met wat zwemslagen vooruit komen. Waar ik dus op die avond tegenop zag, draaide volledig de andere kant op en ik ben dankbaar dat ik deze les heb mogen geven. Wat een lol en plezier heb ik die avond gehad en met veel energie ging ik naar huis. Ik begrijp nu ook volkomen waarom mijn collega zo graag op deze avond werkt.