Nadat hij met vol enthousiasme eendjes in het water had gegooid, vertrok zijn gezicht ineens. Hij moest nu namelijk het water in om alle eendjes weer terug te brengen naar de bak. Verbaasd keek ik hem aan. Ik viel deze les in voor een collega die verlof had, en uit niets bleek van te voren dat deze jongeman niet het water in durfde. Ik heb hem dus maar voorzichtig opgetild en geprobeerd hem in het water te krijgen.
Als een aapje klemde hij zich aan mij vast om mij vooral niet los te laten. De bodem stond op 0.80 cm, dus hij kon gewoon staan. Wat ik ook zei, ik kon hem er niet van overtuigen dat hij daadwerkelijk in het water kon staan (ondanks dat hij zag dat alle kinderen gewoon al rennend in het water de eendjes aan het verzamelen waren). Dan maar naar de luie trap, daar kon hij zelf stap voor stap naar de bodem toe. Dat ging goed tot de laatste trede. Daar zat toch echt een blokkade, één voetje ging langzaam naar beneden, maar die tweede kwam er echt niet bij.

In zo’n geval is forceren funest, dus dat was zeer zeker geen optie. Ik heb hem even rustig zelf laten proberen van de trap naar beneden te gaan en hem na deze pogingen vervolgens weer langs de bak met eendjes gezet. Met zijn voeten in het water kon hij kijken naar de andere kinderen. Die verdienden uiteraard ook mijn aandacht, dus heb ik hem maar even laten zitten. Ondertussen had hij een eendje in het water gegooid en wilde deze weer hebben. Dan ben ik wel even resoluut en zei: “dan moet je hem gaan pakken”. Hij bleef zitten en ging helaas niet in het water.

Ik ging verder met de les waarbij de kinderen van de glijbaan moesten glijden. Zonder enige verwachting vroeg ik: “kom je ook mee glijden?”  Tot mijn verbazing antwoordde hij: “ja, dat is goed” en hij stond op en liep naar de glijbaan. Uiteraard heb ik hem de eerste paar keren al van hoog bij de glijbaan vastgepakt, herstel, hij pakte mij natuurlijk al vroeg vast. Na de derde keer kon ik mijn armen wat lager houden en stond hij “ineens” in het water op de bodem. Weet je wat hij zei? “Hee, ik kan hier gewoon staan!” …. Dat had ik dus al 15 minuten lang proberen uit te leggen! 😅 Ik moest er zelf inwendig hartelijk om lachen. Ik had hem in ieder geval het water in gekregen.
Nog wat onwennig liep hij stapje voor stapje naar de kant en wilde nog vaker van de glijbaan. De rest van de les heeft hij (met in het begin nog een handje van mij) de andere oefeningen lopend mee gedaan. Ik was supertrots op hem, want voor hem was dit een hele grote stap!

Het was voor mij toch wel een verrassing dat er nog steeds kinderen zijn die blijkbaar nooit in een zwembad zijn geweest. Ik heb naderhand de ouders geadviseerd om regelmatig met hem te gaan zwemmen. Het ijs was in ieder geval gebroken, jammer dat ik hem volgende week niet in de les heb, maar ik ga wel even kijken hoe het gaat!