Terwijl ik nog wat aanwijzingen aan het geven was aan andere kinderen, liep hij voorbij en zei: “ik wil helemaal niet dat het weekend is.” “Oh”, zei ik, “waarom niet?” Het was net voor Hemelvaart, dus er kwam een lang weekend aan. “Nou”, zei hij, “dan heb ik geen zwemles en school. En dat vind ik nu juist zo ontzettend leuk!” Nonchalant liep hij verder om weer in het water te springen voor de volgende oefening.

Ik moest wel lachen om dit kleine onderonsje. Het is een vrolijke enthousiaste jongen die inderdaad altijd met een lach naar de zwemles komt en goed meedoet zonder te mopperen of zeuren. In tegendeel, het maakt niet uit wat hij moet doen, hij doet het allemaal met veel plezier. Vervolgens huppelt hij ook altijd weer vrolijk de les uit naar de kleedlokalen.

Het deed me ook een beetje aan mezelf denken. Ik vond vroeger de vakanties zeker wel leuk en fijn, maar ik miste ook altijd school. Niet de school op zich, maar vooral ook al mijn vrienden en vriendinnen. Ik was dan waarschijnlijk ook één van de weinigen die het heel fijn vond om na de vakantie weer naar school te gaan.

Aan de andere kant bracht hij me ook op andere gedachten. Waarom gaat een kind liever naar de zwemles en school dan een weekend vrij zijn? Als er maar niets aan de hand is thuis, waardoor hij liever daar niet wil zijn. Momenteel ben ik bezig met het keurmerk Veilig en Schoon en dan kom je ook weer de protocollen “kindermishandeling” tegen. Dit zie je niet altijd aan de buitenkant in de vorm van blauwe plekken, er zijn ook nog andere vormen van mishandeling die je aan de buitenkant niet kunt waarnemen. Goed dat we daar ook weer even aandacht voor hebben.

Ik heb overigens totaal geen reden om te veronderstellen dat dit bij deze jongen aan de hand is. Afgelopen vrijdag was hij er weer voor een inhaalles en stond ik aan de andere kant les te geven. Hij huppelde weer vrolijk over de zwemzaal en zwaaide enthousiast naar mij. Hij mocht nu toch in het “weekend” nog een keertje zwemmen. Fijn voor hem. Zijn moeder zat op de tribune te genieten van de vaardigheden die hij liet zien en moedigde hem op een positieve manier aan. Nee, hier was echt niets aan de hand. Hij is gewoon zo’n kind dat zich waarschijnlijk overal op zijn gemak voelt. Zwemmen gewoon heel leuk vindt en ook fijne en leuke vriendjes op school heeft. Een kind wat het goed doet op school en het daardoor ook leuk vind. Ook deze kinderen zijn er gelukkig nog gewoon. Vaak horen we verhalen over de “bijzondere” kinderen waarvoor de school-vorm gewoon niet werkt. Er zijn dus gelukkig ook kinderen genoeg die wel passen in het schoolsysteem. Hoe fijn zou het zijn als alle kinderen op deze manier rondhuppelen door het leven?