Ik stond erbij en keek ernaar. Ze dook vlot in het water nadat ze een grote hap lucht had genomen. Vervolgens zwom ze heel rustig en bedeesd naar de opduikringen en kwam triomfantelijk met eentje naar boven! Geweldig. Wie had dat gedacht? Ik in ieder geval niet.

Het gaat hier over een meisje van de zwemles uiteraard. Ze zwemt al een tijdje bij mij en onder water zwemmen was niet haar favoriete hobby. Als ze in het water moest springen, hield ze steevast met een hand haar neus dicht, zodat er geen water in kon komen. Dan was ze ook weer redelijk snel boven en wreef ze met haar handen het water uit haar gezicht. Met dat laatste was ik al goed met haar aan het oefenen om te knipperen met de ogen en niet te wrijven. Als ze nog iets op moest duiken van de bodem (nadat ze dus eerst even boven was gekomen na het springen), moest ik haar daar ook bij helpen. Ze deed wel haar ogen open, want als ik even een ring opzij schoof met mijn voet, ging haar hand mee naar die plaats. Dit is voor ons altijd een test of kinderen onder water kijken.

In deze les hebben we in het diepe gedeelte geoefend met duiken. Eerst zittend op de knieën om vervolgens steeds verder rechtop te gaan staan. In het begin moest ik haar helpen bij het duiken door haar over het evenwichtspunt heen te trekken. Ik sta dan in het water en trek haar langzaam aan haar handen het water in. In het begin vond ze dit super spannend en heb ik haar handen vastgehouden totdat ze weer boven kwam. Op deze manier heeft ze vertrouwen gekregen in eigen kunnen en durfde ze op een gegeven moment zelf vanaf de knieën in het water te duiken.
In het tweede gedeelte van de les gingen we duiken en proberen een stukje verderop iets van de bodem op te duiken. Zoals hierboven al beschreven dook ze in het water en zwom gedecideerd naar de ringen om er een mee naar boven te nemen. Mijn verbaasde gezicht, maar ook mijn enthousiaste reactie dat ze dat “geweldig” had gedaan zorgde voor een zeer trots gezicht aan de andere kant.

Dit zijn voor mij als lesgever de mooie dingen die kunnen gebeuren. Ik vind ook dat we juist bij dit soort zaken veel meer stil mogen staan en ook trots mogen zijn op onszelf. Mede door ons kunnen deze kinderen die stappen maken. Ik bedoel dit niet om uit de hoogte te doen, maar dat we juist naar dit soort vorderingen moeten blijven kijken voor onze eigen motivatie. Juist hierdoor kunnen we blijven genieten van het mooie vak wat we uitoefenen. Soms gaat het dus juist om dit soort kleine dingen. Waar ben jij trots op in je werk? Welke kleine dingen die ertoe doen neem jij als vanzelfsprekendheid? Zou je daar nu weer op een andere manier naar kunnen kijken?