“Kom, we gaan op de kant staan en springen dan in de hoepel in het water. Als je durft mag je ook duiken door de hoepel”, dit was de opdracht die ze zaterdag van mij mee kregen. “Maar juf, als ik in het water spring gaat mijn neus eraf!”, was de reactie van een peuter van bijna 4 jaar. Ik keek eerst even verbaasd over hetgeen wat ik hoorde om vervolgens in lachen uit te barsten, net als de moeder van het kind die in het water erbij stond.
Ik ging maar even mee in zijn verhaal: “valt jouw neus eraf als je in het water springt?” Gedecideerd antwoorde hij met: “jazeker, mijn neus gaat er dan af. Ik spring dus niet in het water”.

Uiteraard begrijp ik wel wat hij hiermee bedoelde, maar ik vond het zo geniaal verwoord. Als je namelijk in het water springt komt er veel water in je neus naar binnen. Je neus stuit namelijk met beide gaten vol op het water, wat veel kinderen als “onprettig” ervaren. Voor hem voelde het dus alsof zijn neus eraf zou vallen. Dit is ook de reden dat veel kinderen hun neus dichthouden met wat vingers als ze in het water springen. Of zouden ze hem gewoon vasthouden omdat ze ook bang zijn dat de neus eraf zou vallen?

Dit alles heeft uiteraard ook te maken met een stukje water gewend zijn. Dat stukje moet je als ouder, maar ook als zweminstructeur, zeer serieus nemen. Het gros wat bij ons naar de zwemles komt is water gewend, maar een klein percentage is toch nog angstig voor het water. Met deze kinderen is het uitermate belangrijk om goed naar ze te kijken en luisteren. De angst moet serieus genomen worden en dingen forceren vergroot de angst alleen maar.
In dit soort gevallen is het dus zeer belangrijke om stapje voor stapje het kind te laten wennen aan verschillende situaties. We proberen deze kinderen steeds te stimuleren, ook door hele leuke situaties in de les te creëren, een volgend stapje te zetten in het wennen aan het water en het overwinnen van zijn/haar angst. Het kind bepaalt hierin het tempo, niet wij of de ouders, hoe graag dat we dat soms ook zouden willen. Een stukje geduld hierin is zeer belangrijk.

In dit geval heb ik hem uiteraard niet laten springen van de kant, maar gevraagd of hij dan wel door de hoepel heen wilde zwemmen. De hoepel hield ik zover omhoog, dat hij met zijn hoofd boven water erdoorheen kon zwemmen. De keer erop mocht hij van mij bellen blazen. Als je dat op een leuke manier, bijvoorbeeld als een motorboot, voordoet, wordt dit al snel na gedaan. Uiteindelijk gingen we per stapje steeds verder met het hoofd naar beneden en heeft hij heel zijn gezicht onder water gehad. En zijn neus? Die zat er nog steeds aan!