30 dec Hij wil geen zwemvleugeltjes aan …

Hij wil geen vleugeltjes, hij is allergisch voor vleugeltjes, hij heeft bijna zijn diploma, ik hou hem steeds vast en laat hem niet los, kun jij niet even zeggen dat hij vleugeltjes aan moet want naar mij luistert hij niet, is een kurkje niet genoeg dan, ik zit zelf bij de reddingsbrigade dus wees maar niet bang …. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Die laatste is echt ooit tegen mij gezegd. Dit zijn de opmerkingen die we tijdens het toezicht houden krijgen te horen als we zien dat er iemand niet kan zwemmen en geen zwemvleugeltjes of zwemvestje aan heeft.
Ik schrijf hier liever geen blog over, maar ik stond gisteren een kwartier aan het bad en we hadden in die tijd al tegen drie ouders moeten zeggen dat hun kind niet zonder vleugels of zwemvest mag zwemmen als ze nog geen diploma hebben. Het is toch eigenlijk niet normaal, wel? Dan vragen ze meestal ook nog aan mij waarom ik me daar dan zo druk over maak, dus toch maar een blog erover om wat begrip en inzicht te geven. Het zal zeker zo zijn dat wij veel gevaren in een zwembad zien, maar hoe gemakkelijk sommige ouders met kinderen zonder zwemdiploma om gaan, blijft me toch elke keer weer verbazen.
Een aantal jaren geleden had ik een vader met een kind die niet kon zwemmen. Hij wilde echt niet dat zijn kind zwemvleugels in het bad ging dragen, want hij kon al best aardig zwemmen. Regels zijn regels heb ik toen gezegd en daar maken we geen uitzonderingen op. Ik heb hem zelfs nog vrij kaartjes aangeboden om de volgende keer met zwemvleugels terug te komen (hij had ze uiteraard niet bij zich en wilde er geen kopen of lenen van ons). Ook dat werd geweigerd, zijn kind ging dan wel in het peuterbadje zwemmen. Dat is voor een kind van 4 jaar helemaal niet meer interessant, maar goed, zijn keuze. Ik had gedaan wat ik kon om hem te helpen. Twee uur later pakt hij doodleuk zwemvleugels uit zijn tas en doet zijn kind de vleugels aan ……? Waarom doen mensen dit? Je eigen kind twee uur lang in een klein peuterbadje laten zwemmen om maar niet aan ons toe te willen geven. Wat heb je hier dan nu mee bereikt?
Ik zou het niet weten. Het gaat toch over de veiligheid van je eigen kind? Je wilt toch zeker zelf niet dat je kind verdrinkt in een zwembad? Ik heb hier echt geen antwoord op, maar vind het ontzettend irritant (en dan druk ik me nog zacht uit). We hebben een paar weken geleden weer meegemaakt hoe snel een peuter aan de aandacht van een ouder ontsnapt en in het water ligt te drijven. Groot in het nieuws geweest, zelfs nog bij Hart van Nederland. Zit er dan niemand op te letten? Of heeft iedereen “dat overkomt mij toch niet”?
Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die het wel begrijpen en snappen, maar toch stoor ik me er aan hoe vaak dat wij op een dag moeten vragen: “heeft uw kind een zwemdiploma?” We missen dan toch ergens iets in de opvoeding volgens mij. Niet de opvoeding van kinderen, maar de opvoeding van ouders met kinderen die gaan zwemmen. Ik begrijp dat ze niet de huisregels van een zwembad allemaal gaan lezen, maar zelfs bordjes in de kleedlokalen en aan het bad met “vleugels verplicht voor kinderen zonder zwemdiploma” worden ook gewoon over het hoofd gezien gemakshalve. Dit zijn dan meestal wel de mensen die als eerste naar de toezichthouders wijzen als een kind  uit het water gehaald moet worden. En oh wee als wij het in de drukte iets later zien en moeten gaan reanimeren. Hoe gemakkelijk is het dan weer om door heel “het volk” gezien te worden als “ze stonden zeker weer niet op te letten die toezichthouders”! Hallo, je bent als ouder altijd ZELF nog verantwoordelijk voor de gezondheid van je kind. Je mag dus blij zijn dat wij er staan en dat we 99% van de tijd alles onder controle hebben.
Soms zou ik dit soort mensen wel eens een hele dag aan het bad willen zetten om toezicht te laten houden. Heel de dag het bad scannen met je ogen: langs de randen van het bad (loopt er misschien een klein kind zonder drijfmiddelen en ouders rond), over de hoofden in het bad turen en vervolgens nog de bodem van het zwembad scannen en weer opnieuw naar de randen van het bad. Ondertussen moet je ook nog vriendelijk blijven tegen iedereen, af en toe (met je ogen op het water) een praatje maken en problemen oplossen (hij pest mij, zij gooit expres water in mijn ogen, hij pakt “mijn” gele mat af, enz).
In de drukke weken die we nu hebben (gelukkig maar) ben ik altijd weer blij dat we voornamelijk “voorkomen” in plaats van “genezen”. Dat is ook wat we iedere toezichthouder bij ons meegeven. Zorg dat je het voor blijft dat we iemand uit het water moeten halen. Dus een goede toezichthouder: die weet na 10 minuten aan de badrand meestal wie er allemaal vleugels en zwemvestjes om hebben, welke ouders erbij horen, waar de wat drukkere jeugd zich bevindt en gaat er een alarmbel af in het hoofd als ze vleugels (zonder kind eraan) op de badrand zien liggen. Vaak als ik zie dat ouders hun koter uit het oog zijn verloren loop ik al te wijzen waar hij/zij is. Waarop ik meestal een zeer verbaasde blik krijg van diezelfde ouders hoe dat ik weet wie hun koter is en ook nog eens waar hij/zij zich bevindt. Dit zijn natuurlijk wel eigenschappen die je je in jarenlang toezicht houden toe-eigent. Dit leer je niet in een dagje, daar gaat wel een tijdje overheen. En dan hebben we het nog niet over het zesde zintuig “duiken”. We zien iedereen die in het water duikt waar het niet mag, ook al keken we de andere kant op. Je leert dit, voelt dit aan, uiteraard door je oplettendheid en alertheid. Vakidioot kun je het ook noemen, maar in de weken die we nu hebben, toch heel fijn om te bezitten.
Ik hoop toch dat deze blog weer een beetje bijgedragen heeft bij het feit dat het wel degelijk belangrijk is om kinderen zonder zwemdiploma zwemvleugels of een zwemvest aan te doen. Praat er eens over met andere ouders die ook kleine kinderen hebben wat zij zien als gevaar bij een zwembad, wellicht dat we dan met z’n allen ervoor zorgen dat dit soort zaken steeds minder voor gaan komen. We willen toch geen van allen dat er een kind verdrinkt?